Алачка
Бир уакыт көчдиң алач этап сайран, Сапырып сары кымыз, суйретпе айран. Кең жайлау уйди тигип жаткан чакда, Барме-эди эр алачым сенде арман?! Малың көб, эч кайгың жок, төрт тулүк сай, Чалгынды майыса да жатуучу эң жай. «Сени алач, сениме!» деп түрткөн жау жок, Жүрүүчү эң ой ойламай асрет, убай. Баатырың жаога карсы найза устаган, Көсомиң журтун жыйып жол бастаган. Чечениң сөз сөйлейтин булбулга оксап, Артына өлгеннен соң из тастаган. Ол ксзде, эржүрекке жарылган тас, Алдына бийлериңииң журт ийген бас. Бариде салтанатың түгел чакда, Арманың сол күндерде барме-еди алач!? Бир уакыт кара туман алды чулгап, Өткенге жете алмадык колды булгап. Көздөн жас, жоннан таяк арылган жок, Сагындык замананы откен жырлап. Орнады заман келип мындай баска, Дейди ол: «Өткөн күнүң ойдан таста, Сен жаман, мен жаксымын деген соз жок, Бип-бирдей, мына даурен, кары-жаска». Рас ак жаксы заман ниети кең; Кари, жас, аел, эркек – баарыиа тец. Бирдей деп окуу окумай бекер жатба Баскага окумасаң боларсыц жем. Алачым, кандай эди бурунгы чак, Ол кандай кара туман ортагы тап? Бул заман – окуу-билим заманасы, Иске кир, белинди буу, бекем устаб! К. Тыныстанов 1920-жыл
| |
| Просмотров: 1308 | |
