Mən özümdə dözüm gördüm
Milyon illər gəlib keçir, zaman eyni, dünya birdi. Arzu zəngin, istək sonsuz insan adlı canlı sirdi. Danışanda qəlb oxşayan, könül sevən dil yaradır. Bir mahalda toplaşanda oba, oymaq, el yaradır, Şirininin şirinindən ha dad, dinlə, bezmək olmur. Acısının zəhərinə, tab gətirib dözmək olmur. Qəlb üşüdür baxışları intizardan donan zaman, Qarsalayır sevincindən baxışları yanan zaman. Bələyindən kələyədək Vuruşmaqdı, hərəkətdi. Bir əlində qan-qadadı, bir əlində bərəkətdi. Gah olur ki, günəş kimi yer üzünə işıq saçır, Gah olur ki, yarasa tək zülmət gəzir, nurdan qaçır. İpək olur bal qatanda sözlərinin dözümünə, Vəhşi olur dəyişəndə, dünya qalır qara günə. Dağ əriyir, torpaq yanır, dərə susur savaşından, Yer kürəsi qan ağlayır , çaylar daşır göz yaşından. İnsan var ki, haqqı üçün illər boyu döyüşəndi. Öz müqəddəs sevgisinə din-imanın dəyişəndi. Zaman olur istəyini başa düşüb duymaq olmur, Bu dünyaya sevgisindən əl götürüb doymaq olmur. İnsan adlı bu varlığın bir üzündə neçə üz var. Baxışında milyon dərə, milyon əyri bircə düz var. Dara düşcək bu canlının neçə iyrənc üzün gördüm, Kəndirini doğramadım, mən özümdə dözüm gördüm.
| |
| Просмотров: 1721 | |
