kaldırımlar sokaktayıp kimsesiz bir sokak ortasında yürüyorum
arkama bakmadan yürüyorum
yolumun karanlığa saplanan noktasında
sanki beni beklen bir hayel gürüyorum
kara gükler kül rengi buolutlarla kapanık
evlerin bacasını koluyor yıldırımlar
in cin uykuda yanlız iki yoldaş uyanık
biri benim biride serseri kaldırımlar
içimde damla damla bir korku birikiyor
sanıyorum her sokak başını kesmiş devler
üstüme camlarını hep simsih dikiyor
gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler
kaldırımlar çilekeş yanlızların annesi
kaldırımlar içimde yaşamış bir insandır
kaldırımlar duyulur ses kesilince sesi
kaldırımlar içimde kıvrılan bir insandır
bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta
ben bu kaldırımların emzirdiği bir çocuğum
aman sabah olmas bu karanlık sokakta
bu karanlık sokakta bitmesin yolçoluk
ben gideyim yol gitsin
ben gideyim yol gitsin
iki yanımda aksın bir sel gibi fenerler
tak tak ayak sesimi aç köpekler işitsin
yolumun zafer taka gülgeden taş kemerler
ne sabahı göreyim ne sabah görüneyim gündüzler sizin kalsın
verin karanlıkları ıslak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim
ürtün üstümü ürtün serin karanlıklar
uzanıverse güvdem taşlara boydan boya
alsa boz gibi taşlar anlımdan bu ateşi
dalıp sokaklar kadar esrarlı bir uykuya
ülse kaldırımların karasevdalı eşi
| 
