Barnobek Eshpo‘latov
Ayolni quchoqlab yig‘lashing xushdir, Arziydi artmasang ko‘zda yoshingni. Ayol — hasad bilmas bokira qushdir, Bag‘ringga mehrday ketadi singib. Kapalakday munis, armon, tashvishi Hurkinib qo‘narkan kiftingga bir-bir Ayolni quchoqlab yig‘lar er kishi, Baxtin ato etsa ustivor taqdir. Qari yoz jon berar uning poyida Ochun ataganin aylaydi ro‘yob. Ayol qimtinadi. Ko‘char joyidan — Bilinar-bilinmas kuz solgan ro‘yo. Uning xayolidan qushlar aslida Begona yurtlarga ketmaslar bir kun. Izillab yig‘laydi bahor faslida Kaytmagan qaldirg‘och juftligi uchun. Ardoqlagin, yutgin ko‘zlarda yoshin, Ayol to‘dasidan ayrilgan qushdir. Hayot g‘urbatlari egarkan boshing, Ayolni quchoqlab o‘kinmoq xushdir. * * * Chechaklar ismini izlaydi qalbim, Olamni poklaydi quyosh toshqini. Qo‘nar borlig‘imga kapalak kabi Ko‘shig‘u armonu hayrat yolqini. Ko‘milib yotaman maysalarga jim Ulug‘vor dunyoning girdobi aro. Ming yillar taftida ovunar tanim Bu oydin kunlarning husniga qarab. Oppoq qor cho‘kadi ko‘chalarga jim, Daraxtlar yuksalar oydinlik aro. Nafasi iliqdir sirli dunyoning, Ko‘zlarim nurlanar — etgum iltijo. Oydin kechalarning sargardonligi Yuragim qa’rini qitiqlaydi xush. Suluvni o‘ylayman ko‘zlarim tinib, U-da uzoqlarda meni ko‘rar tush. * * * Nastarinlar, olchalar suhbatga imlar O’rtar o‘riklarning xushbo‘yi, tongda qari chorboqlarga qochib ketarkan, Izillayman muhabbatning armonligidan. * * * Bolalar-chi, sizlarga G’ururdan ishtoncha tikmak, Aqldan gul ko‘ylak kiydirgach, unga qadamoq kerak Saxovatning yorqin tugmachalarin. * * * Bu ayolni juda uzoq chordoqlar, hasrat oydinligi, umid yagonaligiday Aqlingni tanigach, seva olgansan. * * * Ko‘nmayman, aslida shunday emasdi, Izzalar uyg‘otar yarim tunda ham. Bir zamon yuragim qoniqqan yupanch O’tkir tirnoq kabi bag‘rim timdalar. Ko‘nmayman, adadsiz devorlar aro — yashirib ko‘zlardan muborak tanim. o‘zligim ishonib sovuq qulflarga, eshigim yopaman — ilojsiz g‘anim. Ko‘nmayman, bu osmon, horg‘in turnalar sarg‘ayib borguvchi bog‘larning uchi Bir-biriga dalda berib kuylarkan, qo‘shig‘i uning-chun, qo‘shiq—men uchun. Qaydadir,ul o‘g‘lon Yeru Osmonning Qoq belida nurga burkanib olib— muhabbat baytidan boshini egmish, Shamoldan, o‘zidan, mendan-da g‘olib. Ko‘zalar qornida tinib borar suv — barmoqday loyqadan tuyasan g‘ashlik. Sog‘inchdan tinirkan ko‘ngil o‘ylari chorlaydi o‘ziga tundlik, sarkashlik.
| |
| Просмотров: 962 | |
