Isomiddin Po‘latov
| QISQARTIRIB BO‘LMAS… Olti kunning o‘tishi qiyin, Kamaytirib bo‘lmas haftani. Ba’zan bilib, ba’zan bilmayin, O‘ldiryapman onni, lahzani. Tushunmasdim kuyinishingiz, Qo‘ng‘irog‘im edi tasalli. Farzand dushman ekanin ona, Qaerdanam bilardim, dalli… O‘g‘lim hali to‘lmagan birga, Goh yo‘talar, goho gijinglar. Yig‘laganda botaman terga, Bitta ohi bag‘rim g‘ijimlar… Sizni qattiq sog‘inayapman, Sig‘mayapti haftaga hislar. Dunyodagi ayol zotida Yo‘q, sizdagi jannatiy islar! O‘g‘lim sizni ko‘rmoqchi, ona, Talpinyapti mendan battarroq. Nahot changdan qo‘rqib qolarkan, Shahar tomon bosilgan oyoq… Olti kunning o‘tishi qiyin, Telefonim qoldi buzilib… Qisqartirib bo‘lmas haftani, Borayapman vaqtdan yuz burib! TANGRINING RAHMATI Rahmim kelib ketdi, Chang ko‘chadan o‘tayotganda, Kunni zulmat yutayotganda, Rahmim kelib ketdi… Oyoqlarimga… Kimdir menga sekin shipshitdi, Xiyonatning qoq nuqtasini, Hislarimning «oy bolta»sini Rahmim kelib ketdi… Quloqlarimga… Tunda jonim bir ruh silkitdi, Tinim bilmay yozayotgandim, O‘zimga go‘r qaziyotgandim, Rahmim kelib ketdi… Barmoqlarimga… Umrim xayol kabi tez o‘tdi, Yotib oldim dunyo deya keng, Menga boqib, ko‘kda Tangrining, Rahmi kelib ketdi… Tuproqlarimga!.. DALDA Kechir meni yurak, Men seni ayamadim. Kipriging qayirib, Sochingni bo‘yamadim… Kechir meni yurak, «Xunukman», deb nolima sira. Sen hali turmushga chiqmagan, Qizday bokira!.. *** Saharlab hovliga chiqqan ayolim, Qorni ko‘rib, tuydi rohatni. Kitobimdan yirtib bir varaq, Chopib ketdi tutib Qorxatni… G‘ijimlangan qog‘oz qo‘limda, Istak yozmish unga ayolim. Yuragimni achitgan qishmas, Eh, kitobga ketdi xayolim… Tonggi xohish etildi vojib, Rafiqamning yorishdi yuzi. Ishlarimdan ko‘nglim to‘lmadi, Menga nima bo‘lyapti o‘zi… O‘tiribman issiq uyimda, Tashqarida o‘kiradi qish. Erkalanar mamnun ayolim, Menga aytib qo‘yadi olqish. Qor chiroyli, qor buncha oppoq, Boqasan-u bosar hayajon. Qishloqda men o‘sgan kulbada Sovqotmayapsizmi, ayajon!?. BEKAT Men bekatdaman, Bu bekatda to‘xtamaydi avtobuslar, Hali uzoq yillar kutib tursam kerak. Men kutganim kelgunicha bu bekatga Dunyo bilan xayrlashib ketsam kerak!.. Kutmoq kerak! Kutmoq kerak!! Kutmoq kerak!!! Qarg‘ish urgan shu bekatda mixlanganday. Men hayotning yuragiga otilaman, Avtobusni kutayapman o‘qlanganday!.. Mendan boshqa kutuvchilar ko‘rinmaydi, Mudrayotgan bu dunyoning burchagida. Doston bo‘lib ketdimmikin o‘zlaricha, Qaynayotgan dunyosining, cho‘pchagida… Vaqt chekinib ketdi mening xotirimdan, Malol emas, qiyomatga qadar kutmoq… Bir so‘z kelar hasrat to‘la botinimdan, «Kelayotgan avtobusning yo‘lin o‘pmoq!» …men bekatdaman… Bu boshqa bekat… Bu bekatda to‘xtab o‘tar, avtobuslar. Manzilingga eltib qo‘yar o‘shal zamon, Biroq netay… o‘lib borar, tirik hislar!.. KIM? Yuragimni yirtib, Tashlab yuboraman eski qutiga. Siniq yashik g‘imirlay boshlar… Ermak ham topilar, g‘alcha to‘tiga – Ming‘ir-ming‘ir ko‘nglimni g‘ashlar. Sekin-sekin evrilar olam… Yuraksizlar – yurakka ega, Indamayin, o‘zgarar odam. Nega? Nega?! Nega?!! Siniq yashik g‘imirlama, qo‘y, yurak jim! Bir savol: Dunyoni to‘tilardan, Kim qutqarar, Kim?!. | |
| Просмотров: 1231 | |
